Kansen grijpen in de praktijk
‘Als ik iets wil, bereik ik het door hard te werken‘

Ze is haar vrienden, kennissen en participatiecoach bij Senzer ontzettend dankbaar. En vooruit, ze is ook trots op haarzelf. Eylem van Mierlo is sinds september financieel medewerker bij Dutch Polymer Institute in Eindhoven. Daarvoor zat ze in de bijstand. Dankzij Senzer kon de alleenstaande moeder gaan studeren en geniet ze nu weer van het werkende leven.

De 44-jarige Eylem is in Turkije geboren en verhuisde voor de liefde naar Nederland. Ze liet alles achter. Haar familie, vrienden en werk op een middelbare school. In Nederland was ze vastberaden om ook aan de slag te gaan. Ze begon meteen met het leren van de taal en vond een baan als interieurverzorgster. Door een moeilijke periode in haar leven kwam ze uiteindelijk in de bijstand terecht. Ze kwam er na een scheiding en daaropvolgende roerige tijd alleen voor te staan met twee kleine kinderen. ‘Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee. Ik moet hieruit, dacht ik. Uit die depressie ook. Voor mezelf en de toekomst van mijn kinderen.’

Terug in de schoolbanken

Samen met haar participatiecoach Joep van der Heijde keek ze wat bij haar paste. ‘Ik zei: ‘ik ga niet in een fabriek werken. Hoe dan ook’. Ik had een goede baan in Turkije en heb daar ook aan de universiteit gestudeerd. Toen vroeg hij me of ik niet weer wilde gaan studeren.’

De Helmondse was de oudste in haar klas en ook de enige met kinderen. Toch wist ze de 3-jarige opleiding tot bedrijfsadministrateur in slechts 2,5 jaar tijd af te ronden. Pittig kon je het zeker noemen. Voor de opleiding liep ze vier dagen stage en ging ze één dag naar school. In de avonden boog ze zich ook nog over de studieboeken. ‘Dan ging ik tot 2 of 3 uur ’s nachts door. Leren, reflectieverslagen maken, noem maar op. En de volgende dag er weer vroeg uit. Kinderen klaarmaken en wegbrengen, naar stage, eenmaal thuis weer koken, het huishouden en pas als de kinderen op bed lagen, kon ik weer gaan studeren. Dag in, dag uit. Ik vraag me nu echt wel eens af: hoe heb ik dat gedaan?!’

Ze zag het ook wel eens niet meer zitten. ‘Dan was ik zo moe en zat ik er doorheen. Of had ik geen tijd om eens iets leuks te doen met de kinderen. Lekker naar buiten of spelen met ze. Maar ik ben heel ambitieus. Als ik iets wil, bereik ik het door hard te werken. Ik heb een uitkering gehad, maar ben nooit lui geweest.’

Dankbaar en trots

Zonder hulp van vrienden was het niet gelukt, zegt ze. Twee goede vriendinnen van haar, haalden haar jongste om de beurt uit school en pasten op hem tot ze terugkwam. ‘Ik vind het zo fijn dat ze dat wilden doen. Ik vraag niet makkelijk om hulp. Maar zij zeiden meteen: ‘Natuurlijk steunen we je.’ Ook Senzer zelf wil ze niet vergeten. ‘Ik ben zo dankbaar dat Senzer mij die kans en mogelijkheid heeft geboden. Dankzij hen sta ik waar ik nu sta.’

En dat is dus met een diploma op zak en een nieuwe baan. ‘Nadat ik mijn eerste salaris kreeg, vroeg ik de kinderen: gaan we uit eten? Toen wilden ze naar de McDonalds’, vertelt ze lachend. ‘Maar ik ben zo blij dat het weer kan.’ Trots kijkt ze dan ook naar het salarisstrookje. Maar nóg blijer wordt ze van de waardering van haar kinderen. ‘Als ik in de ogen van mijn kinderen kijk, zie ik dat ze trots zijn. Dat maakt me zo gelukkig.’