‘‘Ik moest echt even mijn trots opzij zetten in het begin’’
Wat als je in je geboorteland jarenlang een succesvolle businessmanager was en nu in Nederland weer onderaan de ladder moet beginnen? Of als je als zestienjarige plots in dit land terechtkomt en totaal niet weet hoe deze samenleving in elkaar zit? En wat als je niet meer zo jong bent en Nederlands leren een hele uitdaging is? Mohammad Khalil (42), Rovan Mamo (18) en Mohammad Bouzan (52) weten uit eigen ervaring hoe lastig dit is. Sociaal ontwikkelbureau Tristo helpt hen een plek te vinden in Nederland en begeleidt hen naar passend werk.
Drie statushouders met ieder hun eigen, unieke verhaal. Mohammed Khalil vluchtte vanwege de oorlog uit Syrië, samen met zijn vrouw en drie kinderen. ‘Je bent hoog opgeleid, je hebt jarenlang hard gewerkt en kunt je gezin goed onderhouden. Maar opeens zit je in een asielzoekerscentrum waar je voor je gevoel weer helemaal op nul moet beginnen. Ook al ben je super dankbaar dat je hier mag zijn, toch moest ik echt even mijn trots opzij zetten in het begin. Want het werk dat ik eerst deed, kan ik hier niet meteen uitvoeren. Ik moet hier opnieuw mijn plek veroveren.’
Meerwaarde
Via Senzer kwam Mohammed bij Tristo terecht. Een organisatie die statushouders de Nederlandse werknemersvaardigheden aanleert zodat ze vanuit daar een goede basis ontwikkelen en succesvol kunnen uitstromen naar betaald werk. ‘De eerste gesprekken waren met Maxud en Meran Azamy, oprichters van Tristo. ‘De gesprekken waren verhelderend en duidelijk. Maxud liet me beseffen dat het tijd kost om hier hetzelfde te bereiken als wat ik in mijn geboorteland Syrië bereikt had. Ik ging aan de slag in de sociale werkplaats van Tristo. Ik leerde in een aantal maanden een heleboel over de Nederlandse cultuur, de regels, de manier van werken en de taal. Het was fijn en leerzaam om hier aan de slag te zijn.’
De hardwerkende Mohammad viel op bij de oprichters van Tristo. ‘Mohammad communiceert goed, is een teamspeler en werkt hard en graag’, vertelt Maxud. ‘Waar we normaal - via ons uitzendbureau - mensen door laten stromen naar betaald werk, hebben we hem gevraagd om bij ons aan de slag te gaan. Als begeleider en tolk is hij van grote waarde voor onze organisatie.’ Mohammad is heel blij met deze kans. ‘Ik zit nu voor mijn gevoel op de goede weg. Het geeft rust dat ik nu leuk werk heb én op een plek woon waar mijn vrouw en drie kinderen veilig zijn.’
Nieuw en spannend
Ook de jonge Rovan is dankbaar voor deze veilige plek, maar gemakkelijk vond ze verhuizen naar Nederland niet. ‘Ik was in het begin heel verlegen en vond alles spannend. Ook de akelige beelden uit mijn jeugd schoten nog vaak door mijn hoofd. Toen ik achttien werd, kwam ik bij Tristo terecht. Het was fijn om op een plek te zijn waar mensen dezelfde taal spreken, vergelijkbare dingen hebben meegemaakt en met dezelfde uitdagingen te maken hebben. Dat gaf een gevoel van herkenning.’
Eigen tempo
Maar nadat ze gewend was aan de omgeving bij Tristo moest ze doorstromen naar ander werk. ‘Dat vond ik lastig en wilde ik eigenlijk niet, want hier voelde ik me veilig. Gelukkig kreeg ik goede begeleiding. Alles mocht op mijn eigen tempo. Nu sorteer ik pakketjes bij DHL. Ik heb het daar enorm naar mijn zin. Geen idee waarom ik daar zo bang voor was. Een ideale baan om naast mijn inburgeringscursus te doen.’
Voldoening
Ook Mohammad Bouzan is succesvol doorgestroomd. De grootste uitdaging is voor hem het leren van de taal, terwijl hij Nederlands leert is hij ook al aan het werk. ‘Maxud en Meran wezen mij op een baan bij de moskee in Helmond. Daar ben ik Imam en werk ik in de bibliotheek. Ik geef kinderen les en vertel ze meer over ons geloof. Ook al ken ik de Nederlandse taal nog niet goed, het werken hier geeft mij het gevoel dat ik onderdeel ben van dit land.’ Maxud: ‘We kijken bij iedereen naar wat wel kan en waar iemand gelukkig van wordt. Uiteindelijk is ons doel dat iedereen hier een fijne, passende plek vindt om te werken. Duurzaam plaatsen is voor ons belangrijk, in welke vorm dan ook. Wij vinden dat werken dé manier is om je onderdeel te voelen van onze samenleving.’